| Column |
De Vlaamse media kozen ervoor om de terreur te marginaliseren en de oorzaak zo ver mogelijk van een religieuze ideologie te leggen. In televisiedebatten werden de woorden ‘islam’ en ‘moslim’ gemeden alsof er hoogspanning op stond. Opiniemakers – aangevoerd door de immer in flower power-modus verkerende Yves Desmet – schoven één voor één de schuld in de schoenen van onze verderfelijke westerse maatschappij. Telkens weerklonk hetzelfde liedje: Veralgemeen alsjeblieft niet! De aanslagen in Parijs zijn geïsoleerde gevallen. Het werk van een paar gekken. En dat ze doordraaien, ligt aan ons. Omdat we de moslimjongeren in onze steden niet voldoende begeleiden. Ze voelen zich uitgesloten en gaan daarom mensen doodschieten. Kortom, het is allemaal onze eigen schuld.
Een recent sociologisch onderzoek – de Koopmans-studie – toont aan dat er toch meer aan de hand is. Na een rondvraag bij 9.000 moslims in 6 Europese landen, blijkt dat 65% van hen de religieuze regels belangrijker vindt dan de wetten van het land waarin ze leven. De helft denkt dat het Westen eropuit is om de islam te vernietigen. Dat moslimfundamentalisme een marginaal fenomeen is in Europa, lijkt me in die context een nogal naïeve gedachte. Dat bleek ook op Twitter: amper 24 uur na de aanslagen hadden de terroristenbroers Kouachi al een fanclub.
Opvallend is dat prominente moslims – in tegenstelling tot heel wat politici – het probleem wél erkennen. “Als moslims zich niet aan onze Europese waarden en wetten willen aanpassen, hebben ze hier niks te zoeken”, foeterde Noureddine Smaïli, president van de Belgische moslimexecutieve op RTL. Hirsi Ali waarschuwt het Westen voor een te softe aanpak. “Hoe meer we tegemoetkomen, hoe meer we ons zelfcensuur opleggen, hoe meer we ons verzoenend opstellen, des te brutaler wordt de vijand”, schrijft ze in de Volkskrant. Lijkt me een interessant weetje voor degenen die nu toeteren dat ze Charlie zijn, maar nog niet zo lang geleden héél verontwaardigd waren dat men in Antwerpen teruggekeerde jihadstrijders administratief wou schrappen. In Parijs zouden ze nu bloed aan de handen hebben.