| Column |
Zoals de 82-jarige Yoko Ono die met de benen wijd open op een barkruk zit en je als een gedrogeerde Charlie Chaplin aanstaart. Wie het Pirelli-huis een beetje kent, fronst de wenkbrauwen. Al vijftig jaar is de kalender van het Italiaanse bandenmerk het neusje van de zalm in de artistieke naaktfotografie. Kunst met de grote K zelfs, zoals de editie van 1997 bewees. De zwart-wit foto van actrice Monica Bellucci, die met ontblote borsten recht in de lens kijkt, is in Umberto Eco’s literair meesterwerk ‘De geschiedenis van de schoonheid’ het laatste kunstwerk in de tijdsbalk van de naakte Venus. Hiermee staat Pirelli-fotograaf Richard Avedon tussen kleppers als Sandro Botticelli en Paul Gauguin te blinken, een eer die de huidige fotografe Anna Leibovitz wellicht niet te beurt zal vallen. Artistiek springt er maar één beeld uit: Serena Williams die met gespreide armen tegen een muur aanleunt. Ze etaleert hierbij een bovenlijf waarbij zelfs de torso van bokser Floyd Mayweather verbleekt. Niet meteen een foto waar je als liefhebber van vrouwelijk schoon van geniet en dat is ook voor de rest van de prentjes zo. Van enige zweem van sensualiteit, laat staan erotisch naakt, is geen sprake meer. Ik dacht aanvankelijk dat het een promostunt was. Dat de PR-verantwoordelijke van Pirelli daags nadien met een persmededeling zou komen: ‘Dat van gisteren was maar om te lachen. We willen de leden van de Bond Der Verbrande BH’s ook iets gunnen om aan hun frigo te hangen. Ziehier de échte Pirelli-kalender voor de 7,1 miljard andere geïnteresseerden.’ Helaas is ook Pirelli gezwicht voor een nieuwe generatie feministen die als dolgedraaide beeldenstormers elke halfnaakte tiet uit het straatbeeld willen bannen. ’t Is te zeggen, elke mooie halve tiet, als de borst tot op de navel hangt kan er al eens een uitzondering gemaakt worden. Wat me meteen tot de kern van m’n betoog brengt: wat is er mis met het adoreren van een fysiek aantrekkelijk vrouwenlichaam? Het meest gehoorde argument is dat ‘de objectivering van de vrouw als sekssymbool’ in de media en de reclamewereld maar eens moet stoppen. Dat vrouwen door het zien van de perfecte vormen van hun geslachtsgenoten zich alsmaar onzekerder gaan voelen.
Ik stel me dan de vraag waarom mannen daar geen last van hebben. Heb je ooit al één vent horen klagen dat enkel lijven als dat van Christiano Ronaldo en David Beckham in een reclamespot van onderbroeken mogen opdraven? Moet ik dan ook ongelukkig zijn omdat ik door mijn bierpens niet gecast ben als Coca Cola-boy? Want de objectivering van het andere geslacht is al lang geen voorrecht meer van mannen. Daarvoor moet je de twittercommentaren maar eens lezen als Bartel Van Riet in z’n marcelleke de rabarber uit z’n moestuin trekt. En daar is ook niks mis mee. De adoratie van een vrouwen- of mannenlichaam is van alle tijden, ga er maar de geschiedenis van de schilderkunst en de cinematografie op na. Of het Bijbelse Hooglied, een liefdesgedicht waarin Salomo verzen lang de fysieke schoonheid van z’n bruid bewierookt. Je wangen tussen je lange haar zijn zo mooi als granaatappels, je tanden zo mooi als een kudde pasgeschoren schapen, je borsten zijn glanzend bruin als twee jonge gazellen die onder de lelies weiden. Zou de auteur bij het schrijven van het gedicht de lichaamsvormen van Angela Merkel in gedachte gehad hebben? Of eerder die van Penelope Cruz? Ach, laat ons gewoon de schoonheid van een sexy vrouwenlichaam koesteren in plaats van ons ervan af te keren.