Op 6 juni 1944, een paar minuten voor middernacht, stapt soldaat John Steele een C47-vliegtuig op. Net voor hij de donkere laadruimte betreedt, slaat hij nog snel een kruisteken. Net als bij zijn makkers van het 505the regiment, staat de angst op zijn zwart geschminkt gezicht te lezen. Binnen een uurtje zal hij, net als de 6600 andere Amerikaanse parachutisten van de 82e Airborne Division, op Franse bodem gedropt worden. Operatie Detroit is begonnen; 5 uur voor de échte landing moeten de para’s achter de verdedigingslinie van de nazi’s strategische posities innemen om zo de toevoer van Duitse troepen uit het binnenland te verhinderen. Steele en de zijnen vrezen vooral de ‘asperges van Rommel’. De nazileider heeft scherpe stokken in de grond laten steken die met prikkeldraad en mijnen verbonden zijn. Net als het Duits afweergeschut, hebben ze maar één doel: zoveel mogelijk parachutisten uitschakelen. Voor het merendeel van 900 vliegtuigen verloopt de vlucht min of meer als gepland. Niet voor het 505the regiment van John Steele. Uit schrik voor het afweergeschut klimt de onervaren piloot te hoog met zijn vliegtuig. Hij kan zich niet meer oriënteren en dropt zijn soldaten te vroeg. In plaats van achter het bezette Sainte-Mère-Eglise te landen, verschijnen de parachutisten boven de dorpskern. Net op dat moment staat een huis op het marktplein in lichterlaaie. De vlammen verlichten de hemel en de parachutisten worden door de Duitsers als fazanten uit de lucht geknald. John Steele krijgt een kogel in de voet en kan zijn parachute niet meer besturen. Hij zweeft naar de kerk en blijft met zijn touwen aan de toren hangen. Met zijn zakmes wil hij zich losmaken, maar het ding glipt uit zijn handen. Steele besluit zich dan maar voor dood te houden. Onder hem worden in hevige lijf-aan-lijf gevechten een dozijn collega’s afgeslacht. Een paar uur blijft Steele daar roerloos hangen, tot hij plots stemmen achter hem hoort. Twee Duitse soldaten zijn het klokkenhuis ingekropen en bevrijden hem uit zijn benarde positie. Steele wordt krijgsgevangen genomen en naar een Duitse commandopost gebracht. Amper een paar uur later wordt Sainte-Mère-Eglise als eerste Franse dorpje door de geallieerden bevrijd. Men verwacht John Steele nooit meer terug te zien, tot hij plots vier dagen later in een Amerikaans legerkamp opduikt. Hij is via een openstaand raam kunnen ontsnappen. Een normaal mens vraagt dan een retourticket naar vrouw en kind, maar niet John Steele. Nadat hij zich heeft laten verzorgen in een Brits ziekenhuis, keert hij naar zijn regiment terug. Hij wil per se meevechten om de Duisters definitief uit te tellen. Dat doet hij tijdens de inname van Nijmegen en in de Slag om de Ardennen. Vijftien jaar later komt het verhaal van John Steele op het bord van cineast Zanuck terecht. Die besluit om het meteen in de oorlogsklassieker ‘The Longest Day’ te verwerken. Zanuck wil dat de opnames van de scène in Saint-Mère-Eglise plaatsvinden en zo authentiek mogelijk verlopen. Hij kiest ervoor om parachutisten ’s nachts uit een echt vliegtuig te laten springen. Het wordt een ramp. Slechts twee para’s landen op het pleintje en bijna iedereen geraakt gewond. Eén stand-in breekt zelfs beide benen. Zanuck heeft er meteen genoeg van en laat daarna alle parachutisten vanaf een hoge kraan springen. Na de film wordt John Steele, die nauw betrokken is bij de opnames, een beroemdheid. Lang kan hij niet van zijn succes genieten. Op 16 mei 1969 sterft Steele aan keelkanker.
Vandaag is John Steele prominent in Sainte-Marie-Eglise aanwezig. Naast de pop aan de toren, is er ook binnenin de kerk een eerbetoon aan de parachutist. John Steele is er vereeuwigd in een prachtig glasraam. Maar dé trekpleister is het indrukwekkende Airborne Museum. Hier kan u D-day door de ogen van de paratroopers beleven. Een indrukwekkende collectie geweren, uniformen en oorlogsprullaria (waaronder een zakdoek met de initialen van Adolf Hitler en een flesje zinkfosfaat om ratten mee weg te jagen) zijn het voorgeborchte van een indrukwekkend spektakel dat zich in de tweede tentoonstellingsruimte afspeelt. Onder een indrukwekkend klank- en lichtspel, kruip je zelf in een C47 en ondervind je onder welke omstandigheden de parachutisten de vijand tegemoet vlogen. In de donkere nacht van 7 juni 1944 zagen ze doorheen de vliegtuigraampjes enkel de lichtflitsen van de ratelende machinegeweren op de grond. Elke sprong stond gelijk aan een spelletje Russische roulette. De verliezen waren dan ook aanzienlijk. Eén op vier parachutisten van de 82e divisie, zo’n 1600 soldaten, stierf tijdens operatie Detroit.